Het was sommigen al opgevallen maar deze vakantie testen we een nieuw beroep. Vanaf januari zijn PSV en ik bezig geweest om het voor te bereiden en op de open dag, tegen Valencia en bij de Johan Cruyff Schaal ging ik live. Het idee is dat er meer gebeurd rondom een thuiswedstrijd en er meer contact is met het publiek. Ik interview mensen in het stadion (fans van PSV maar ook van de bezoekende club, bekenden en onbekenden) en dat wordt direct uitgezonden op de grote schermen. Daarbij lees ik op de middenstip de opstelling voor en kondig de warming up van de spelers aan en af. Het is heel leuk om te doen, mensen doen graag mee en het werkt sfeerverhogend! Maar hoe heet het wat ik doe? Wedstrijdpresentator? Sfeermaker? …

Het was prachtig! Veel scènes bespeelde mijn emoties en of ik nou wilde of niet, ik werd geraakt. Ging zelfs helemaal de emotionele achtbaan af die ze voor mij afdraaiden met brok in de keel en natte ogen bij elk applaus. Maar in de pub napratend voelde ik me er wel dubbel bij. Ja, ik heb prachtige beelden gezien en ja, ongelofelijk overweldigende muziek gehoord en ja, ik ben er ook echt door geraakt, maar toch voel ik me ook ‘erin getrapt’. Als bij Mac Donalds. Ik heb in een machine gezeten die alles en iedereen die beleving kan geven. En alles en iedereen zat er ook, van huilende baby’s tot selfie-ende groepen Chinezen. Niks mis mee, maar wel massa. Heel anders dan de emotionele reis bij dat huiskamerconcert van die beginnende band. Daar voelde ik me specialer, alsof ik ook een bijdrage leverde aan het unieke gevoel van de avond. Herkennen jullie dit?